4. CENTRUM FINANSOWE.

 

4.1 BANKI ORAZ INSTYTUCJE FINANSOWE.

 

Działalność bankową sprawują następujące podmioty:

 

• Banki: które tworzą spółkę cywilną, muszą posiadać minimalny kapitał w wysokości 18 milionów euro. Ponadto potrzebują wcześniejszego zezwolenia na prowadzenie działalności, które wydaje Ministerio de Economía y Competitividad (ministerstwo gospodarki i finansów) oraz muszą zarejestrować się w: Registro Mercantil (rejestrze handlowym) oraz Registro de Entidades Bancarias (rejestrze bankowym), który prowadzony jest przez Bank Hiszpanii (Banco de España).
• Spółdzielnie kredytowe (cooperativas de crédito): to spółdzielnie przeznaczone do działalności kredytowej.
• Instytucje finansowe udzielające kredytów (establecimientos financieros de crédito): to instytucje, które zajmują się określoną działalnością finansową, ale nie mogą pobierać środków publicznych, tak jak to robią przedsiębiorstwa leasingowe, przedsiębiorstwa wydające karty kredytowe itd.

 Powyższe owyższe instytucje finansowe są silnie regulowane i nadzorowane przez Europejski Bank Centralny (EBC).

 

4.2 BANK HISZPANII.

 

W Hiszpanii konieczne było przekształcenie ustawy o niezależności Banku Hiszpanii (Ley de Autonomía) w celu przejęcia władzy od Europejskiego Banku Centralnego (EBC) w zakresie polityki pieniężnej w strefie euro, jej uprawnień dotyczących polityki wymiany walut, oraz dostosowanie się do przepisów zarówno Traktatu o Unii Europejskiej (TUE) jak i do Statutu Europejskiego Systemu Banków Centralnych (ESBC) oraz wytycznych i poleceń Banku Hiszpanii.

 

Od 1 stycznia 1999 roku Bank Hiszpanii uczestniczy w rozwoju poniższych podstawowych zadań:

• Definicje i realizacje politykę pieniężną w strefie euro, stawiając sobie za główny cel utrzymanie stabilności cen na całym obszarze; Przeprowadza operacje wymiany walutowej zgodnie z przepisami art. 111 TUE oraz utrzymuje i zarządza oficjalnymi rezerwami walutowymi Państwa; Wspiera sprawne funkcjonowanie systemów płatniczych w strefie euro (w tym kontekście chodzi o udzielanie awaryjnego wsparcia w celu zachowania płynności instytucji); Jest odpowiedzialny za emisję prawnych środków płatniczych.
• Utrzymanie i zarządzanie rezerwami walutowymi oraz metalami szlachetnymi nie przekazanymi na rzecz EBC, wspieranie sprawnego funkcjonowania i stabilizacji systemu finansowego oraz bez uszczerbku dla obowiązków w EBC o krajowych systemach płatności, monitorowanie zdolności kredytowej i przestrzeganie zasad określonych instytucji kredytowych oraz rynków finansowych, których nadzór mu powierzono; Wprowadzanie do obiegu monet i sprawowanie w imieniu państwa pozostałych powierzonych mu zadań; Opracowywanie i publikacja danych statystycznych dotyczących jego obowiązków i wspieranie EBC w zbieraniu materiału statystycznego; Świadczenie usług skarbowych i bycie agentem finansowym długu publicznego; Doradzanie Rządowi, jak również przygotowywanie sprawozdań i prowadzenia badań, gdy jest to wskazane.

 

4.3 GIEŁDA PAPIERÓW WARTOŚCIOWYCH I REGULAMIN RYNKU KAPITAŁOWEGO.

 

Giełda papierów wartościowych jest prywatną organizacją, która oferuje ułatwienia potrzebne by jej członkowie obsługujący polecenia swoich klientów, mogli wprowadzać zlecenia i prowadzić negocjacje w sprawie kupna i sprzedaży papierów wartościowych, takich jak akcje spółek akcyjnych lub firm, obligacje skarbowe i prywatne, certyfikaty, oraz szeroki wybór instrumentów inwestycyjnych.

 

Giełda Papierów Wartościowych w Madrycie (Bolsa de Madrid) jest głównym rynkiem papierów wartościowych w Hiszpanii i ma swoją siedzibę w Palacio de la Bolsa de Madrid. Należy do firmy Bolsas y Mercados Españoles (BME), która zarządza wszystkimi rynkami papierów wartościowych oraz systemami finansowymi w Hiszpanii. Jej organizacja i działanie zależy od istniejącej spółki Sociedad Rectora (organ zarządzający giełdą w Madrycie). Wewnętrzne przepisy Giełdy Papierów Wartościowych w Madrycie udostępniane są w formie okólników (circulares) i instrukcji operacyjnych (instrucciones operativas), które zatwierdza oraz publikuje spółka Sociedad Rectora de la Bolsa.

• Okólniki: decyzje i przepisy wewnętrzne o charakterze ogólnym, odnoszące się do obrotu papierami wartościowymi oraz innymi podstawowymi działaniami, którymi zajmuje się Giełda Papierów Wartościowych w Madrycie: dopuszczanie do obrotu, operacje finansowe, informowanie, monitorowanie oraz nadzór, itd.
• Instrukcje operacyjne: decyzje i przepisy o określonym charakterze, w celu zarządzania aktualnościami różnych departamentów, ich koordynowanie oraz koordynowanie działań członków giełdy.
• Zatwierdzane są przez dyrektora generalnego lub dyrektora odpowiedniego obszaru, i ogłaszane w najbardziej odpowiedni sposób, aby zapewnić ich znajomość osobom i podmiotom zainteresowanym.

Hiszpański organ nadzoru rynku papierów wartościowych (Comisión Nacional del Mercado de Valores - CNMV) jest instytucją odpowiedzialną za nadzór oraz kontrolę hiszpańskich rynków papierów wartościowych oraz działalność osób z nimi związanych. Został stworzony przez ustawę nr 24/1988 o obrocie papierami wartościowymi, która wprowadziła głęboką reformę tej części hiszpańskiego systemu finansowego. Ustawy nr 37/1998 i 44/2002 powstały, by zaktualizować poprzednią ustawę, ustanawiając ramy regulacyjne, które dostosowują wymogi Unii Europejskiej, sprzyjającej rozwojowi hiszpańskich rynków papierów wartościowych w środowisku europejskim, oraz wdrażającej nowe środki, które mają na celu ochronę inwestorów. Celem CNMV jest zapewnienie przejrzystości hiszpańskich rynków papierów wartościowych, właściwego kształtowania się cen, jak również ochrony inwestorów. W zakresie jego kompetencji leży otrzymywanie znaczącej większości informacji od podmiotów działających na rynku oraz na ich temat, z których większa część zawarta jest w ich oficjalnym rejestrze i ma charakter publiczny.

 

 

4.4 NADZÓR FINANSOWY.

 

Jak już wcześniej wspomnieliśmy do instytucji nadzorujących instytucje finansowe należą Europejski System Banków Centralnych (SEBC), który składa się z Europejskiego Banku Centralnego (BCE) oraz krajowych banków centralnych państw członkowskich UE, gdzie w przypadku Hiszpanii jest to Bank Hiszpanii (BdE). Ponadto istnieją inne organy na szczeblu krajowym takie jak hiszpański organ nadzoru rynku papierów wartościowych (CNMV), lub dyrekcja generalna ubezpieczeń i funduszy emerytalnych (Dirección General de Seguros y Fondos de Pensiones (DGSFP).

 

4.4.1 Ochrona instytucjonalna klientów banków.

 

Wewnątrz systemu bankowego istnieje wewnętrzny sposób rozwiązywania skarg i reklamacji klientów banków. To kolejny sposób, poza drogą sądową, a jego struktura jest następująca: zgodnie z prawem każdy bank musi posiadać „departament lub dział obsługi klienta”, których zadaniem jest obsługiwanie i rozwiązywanie skarg i reklamacji wnoszonych przez klientów.

 

Istnieją również inne podmioty, lub instytucje, takie jak „rzecznik klienta”, które nie są wymagane. Na początku jego zlecenie zbiega się ze zleceniami oddziału, a różnica polega na tym, że rzecznik klienta musi być niezależnym i prestiżowym specjalistą. Jeżeli klient przedstawił rzecznikowi skargę, a ten uzna ją za uzasadnioną, lub słuszną, jego opinia zostanie przekazana do banku.

 

Istnieje również trzeci podmiot zwany „pełnomocnikiem klienta instytucji bankowych”, który jest unikalną instytucją na całym terytorium Hiszpanii, dla wszystkich instytucji bankowych zintegrowanych w Banku Hiszpanii. Posiada takie same uprawnienia jak instytucje wymienione powyżej, to znaczy rozpatruje skargi i reklamacje klientów, jednak ten podmiot jest ostatnią instancją w wewnętrznym systemie (klient, który pragnie wnieść skargę nie może zwrócić się do niego bezpośrednio, ponieważ najpierw musi udać się do rzecznika swojego banku).

 

4.5 REGULACJA UBEZPIECZEŃ.

 

Podstawowe różnice pomiędzy publicznym oraz prywatnym ubezpieczeniem w Hiszpanii:

• Ubezpieczenia publiczne są regulowane przez prawo publiczne, podczas gdy ubezpieczenia prywatne podlegają zarówno prawu publicznemu jak i prawu prywatnemu.
• Ubezpieczenia publiczne zapewnione są przez prawo, a ubezpieczenia prywatne zostają zawiązane przez umowę.
• Ubezpieczycielem w ubezpieczeniach publicznych jest państwo, lub w niektórych przypadkach wspólnoty autonomiczne: są to ubezpieczenia o charakterze państwowym. W ubezpieczeniach prywatnych ubezpieczycielami są zakłady ubezpieczeń (utworzone za odpowiednią zgodą).
• Ubezpieczenia publiczne mają charakter obowiązkowy, podczas gdy ubezpieczenia prywatne mają zazwyczaj charakter dobrowolny, z pewnymi wyjątkami, ponieważ istnieją obowiązkowe ubezpieczenia prywatne, które chronią resztę społeczeństwa mogącego ulec szkodzie w wyniku specyficznych działań osób, lub z powodu używania określonych instrumentów: obowiązkowe ubezpieczenie pojazdów mechanicznych, obowiązkowe ubezpieczenie dla myśliwych, obowiązkowe ubezpieczenie od zwierząt potencjalnie niebezpiecznych, obowiązkowe ubezpieczenie na łodzie rekreacyjne itd. Istnieją również ubezpieczenia nieobowiązkowe, ale stają się takie przez przynależność do grupy (ubezpieczenie dla prawników, nie jest ubezpieczeniem obowiązkowym, lecz zawodowym, więc aby być przynależnym należy wykupić określone ubezpieczenie).
• Ubezpieczenia publiczne obejmują jedynie ryzyko osobiste (zdrowie, bezrobocie, sieroctwo itd.), podczas gdy ubezpieczenia prywatne obejmują zarówno ryzyko osobiste jak również ryzyko obejmujące dobra, lub interesy: tzn., że obejmuje każde ryzyko.

Podczas gdy w przypadku ubezpieczeń prywatnych nie istnieje osoba pośrednika ubezpieczeniowego, w ubezpieczeniach prywatnych tak.

 

Do najważniejszych ubezpieczeń należą:

• Ubezpieczenie od szkód: bardzo ważne jest odpowiednie wycenienie ubezpieczanego dobra lub interesu, bo jeśli suma ubezpieczenia odpowiada dokładnie wartości ubezpieczonego dobra mamy do czynienia z pełnym ubezpieczeniem. Ubezpieczyciel w momencie ubezpieczania bierze pod uwagę wartość dobra lub interesu z przed zaistnienia wypadku, a wartość ta może wzrosnąć wraz z czasem, co pociąga za sobą wzrost ubezpieczonego kapitału.
• Ubezpieczenie na życie: nie ma związku z poprzednim interesem, dlatego możemy dobrowolnie ustalić sumę ubezpieczenia. Znaczy to, że nie można wykupić pełnego, niedostatecznego, lub nadmiernego ubezpieczenia, ponieważ dobrowolnie ustalamy sumę ubezpieczenia i w zależności od wysokości ubezpieczenia płacimy składkę, tj. czym wyższa suma ubezpieczenia, tym wyższa składka.